تأثیر تمرینات ثبات دهنده و تمرینات ایزومتریک حداکثری بر دیدگاه های اجتنابی ناشی از درد در بیماران گردن درد مزمن غیر اختصاصی

هدف: شواهد روزافزونی وجود دارد که نشان می دهند ترس از درد و ترس از آسیب مکانیسمی پایه ای در پیشرفت درد و ناتوانی ناشی از آن در بیماران است . تمرینات ثبات دهنده گردن روشی است که برای درمان مشکلات و ضایعات ستون فقرات طراحی شده اند و سبب ثبات ستون فقرات گردنی و کاهش آسیب پذیری آن می شود. این مطالعه به منظور تعیین اثربخشی تمرینات اختصاصی ثبات دهنده عضلات گردن نسبت به تمرینات ایزومتریک حداکثری بر دیدگاههای اجتنابی ناشی از درد ، بهبود ناتوانی و درد مزمن گردن انجام شد. روش بررسی: این کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده روی 50 بیمار مراجعه کننده به مرکز تحقیقات فیزیوتراپی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی تهران با تشخیص گردن درد مزمن طی سالهای 92-1391 انجام شد . بیماران به صورت تصادفی در دو گروه 25 تایی تمرین های ثبات دهنده و ایزومتریک حداکثری قرار گرفتند . درد ( رتبه ای ) با مقیاس اندازه گیری دیداری درد ، شدت ناتوانی ( رتبه ای ) با neck disability scale (ndi ) و دیدگاههای اجتنابی ناشی از درد ( رتبه ای ) با fear avoidance of belief questionnaeir ( fabq) قبل ، 4 هفته ، 8 هفته و 12 هفته پس از مراجعه ارزیابی شد . برنامه درمانی هر دو گروه شامل 48 جلسه تمرین طی 8 هفته ، هر هفته 6 جلسه و هر جلسه با تکرار تمرین های مشخص بود . از آزمون های آنالیز واریانس ، آزمونهای t مستقل و t زوج برای مقایسه نتایج قبل ، حین و بعد از درمان بین گروهی و درون گروهی استفاده شد. یافته ها: میانگین درد در گروه ثبات دهنده از 57/1±16/7 در بدو ورود به 70/0±92/0 در پایان هفته 12 و در گروه ایزومتریک حداکثری از 67/1±12/7 در بدو ورود به 94/0±28/1 در پایان هفته 12کاهش یافت (p=0/482) . میانگین ناتوانی (ndi) در گروه ثبات دهنده از 20/3±60/22 در بدو ورود به 90/0 ±16/11 در پایان هفته 12 و در گروه ایزومتریک حداکثری از 76/2±88/21 در بدو ورود به 48/1±96 /14در پایان هفته 12 کاهش یافت (p<0/001) . میانگین fabq-w در گروه ثبات دهنده از 84/4±08/35 در بدو ورود به 44/1±08/9 در پایان هفته 12و در گروه ایزومتریک حداکثری از 63/4±76/34 در بدو ورود به 18/2± 44/17 در پایان هفته 12 کاهش یافت (p<0/001) و میانگین fabq-pa در گروه ثبات دهنده از 26/2±12/20 در بدو ورود به 01/1±26/9 در پایان هفته 12و در گروه ایزومتریک حداکثری از 23/2±08/20 در بدو ورود به 14/1±16/11 در پایان هفته 12 کاهش یافتند (p<0/936). کاهش درد و ناتوانی و کاهش دیدگاههای اجتنابی ناشی از درددر قسمت کار در گروه تمرین های ثبات دهنده نسبت به گروه تمرین های ایزومتریک حداکثری بیشتر بود (p<0/05) . نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که هر دو روش تمرین ثبات دهنده و تمرین ایزومتریک حداکثری گردن در بیماران با درد مزمن گردن سبب کاهش درد و ناتوانی و کاهش دیدگاههای اجتنابی ناشی از درد می شوند . منتها تمرینات ثبات دهنده از تاثیر بیشتری برخوردار بودند.